विश्वाहुन सुंदर हे रितेपण...

पीडा माझ्या या मनाची

कोणी इथे न जाणली

ठेच लागली मनाला

मी अशी ही एकटी

मी अशी ही एकटी

( संग्रहित )

प्रत्येकाच्या आयुष्यात अशी situation येतेच कधी न कधीतरी.. त्या प्रत्येक नारीला असं एकदा तरी वाटलं असेल ना 'मी अशी ही एकटी...'

खरं तर या so called आयुष्यात प्रत्येक व्यक्ती हा एकटाच असतो... तो आलेला ही एकटाच असतो, जगत ही एकटाच असतो अन् शेवट देखील एकट्यानेच होणार असतो... मग तो एक पुरुष असो वा स्त्री असो!

पण मग हे आपल्याला एकटेपण वाटतं ते नक्की काय असतं?

ती एक वेळ असते... 

एक phase असते...

जिथं हे जगणं आपल्याला दाखवून देत की ' तु खरंच एकटा आहेस...'

कसं असतं ना, खूप वेळा आपल्या जवळच्या प्रेमळ माणसांच्या सहवासात आपण हे कटू सत्य विसरून गेलेलो असतो, rather I would say आपण या एकटेपणाची ताकदच विसरलेलो असतो!

मला असं वाटतं की एकट जगण्यात खरंच एक मजा आहे, पण केव्हा..? जेव्हा आपण फक्त एकटेच असतो!

म्हणजे आपल्या आजूबाजूला किती तरी आपले लोक असले तरी त्यांचा आपल्या मनावर किंवा behavior वर काही फरक पडत नाही.

कारण तेव्हाच आपण खरे आपल्या विश्वात, आपल्या एकटेपणाच्या आनंदात असतो.

असं कुठं लिहिले आहे की पावसात चिंब भिजण्यासाठी जोडीदाराचीच गरज असते, कधी एकटे मनसोक्त भिजून पहा पावसात काय मजा असते ती!

आपल्याला ठेच पोहचवनारे आपले प्रियजन असतात आणि त्या ठेचीला हलक्या हाताने हळद लावणारे देखील आपलेच प्रियजन असतात!

So, solitude types heavy words I won't use here but..

हा आपला प्रत्येकाचा secret वाला एकुलता एकपणा नक्कीच जतन करून ठेऊ!

शेवटी काही प्रश्न अनुत्तरितच राहतात-

खरंच अशी जागा आहे का कुठे??

 जिथं आपली कोणालाच अडचण होत नाही!

 जिथं आपल्यामुळं कोणालाही बदलाव लागत नाही!

 जिथं अपेक्षांच्या ओझ्याने पाठ दुखत नाही!

खरंच एकट राहण एवढं सोपं आहे का?

अनुत्तरित ना!!

आई...एक वृक्ष / वृक्ष...एक आई

पानगळ हि सोसाया मोठी झाले मी,

नवी पालवी फुटण्यानेही मोठी झाले मी,

सावली तुला देण्यासाठी मोठी झाले मी,

ऊन पाऊस वारा झेलुनी,

तुलाही झेलाया सज्ज झाले मी...

ऋतूंप्रमाणे मलाही बदलाव लागेल, नियतीचा खेळ सारा,

तू मात्र तसाच राहा माझ्या सोबती...

तुला सावराया पुन्हा एकदा सज्ज झाले मी!

#माझ्या त्या दोन्ही आईंंस

एक सदाफुली🌼

तु सदाफुली असलीस तरी,

कोमेजतेस तुही कधी ना कधीतरी...

पण जेव्हा तु फुललेली असतेस,

My God.. pleasant feel detes...

आयुष्यात येऊन फुललो आहोतच तर,

आपल्यालाही कोमेजून जायचं आहेच कधी ना कधीतरी...

मग कळी पासून फुलाचा प्रवास,

करुया ना सदा फुलत अन् हसत...

-मी, एक सदाफुली

विसाव्याचे चार क्षण...

आज अपेक्षांच ओझं थोडं जास्त वाटतयं...

जरा पाठीवरला भार हलका करावासा वाटतोय...

ढगाआड लपलेल्या सुर्यामुळे पडणारी थोडी जी काही सावली आहे,

त्या खाली आज जरा विसावस वाटतंय...

उन्हाच्या झळा का असेनात,

पण कोणी तरी अलगद फुंकर घालावीशी वाटतीय..

कोरभर भाकर मिळाली नाही तरी चालेल,

पण माठातुण झिरपून पडणारा तो एक थेंब जरी मिळाला,

तरी आत्मा तृप्त होईल असं आज वाटतंय...

क्षणभर विसावून, पुन्हा उठायचं,

पाठीवरला भार घेऊन,

परत अशाच एका सावलीच्या शोधात चालत राहायचं...